The day after…

We zijn vertrokken.  Echt vertrokken! We gaan op reis! Vaak hoor je dat het enige moeilijke aan een lange reis maken, het vertrek zelf is – misschien waar in sommige situaties – maar voor ons gaat dat niet helemaal op. Op zondag 1 juli, een dag die al maanden in onze timetabel voorkomt als de deadline van alle deadlines hebben we ons vertrek gepland. Op ons ‘uitzwaai’ feestje komen meer mensen dan verwacht, waardoor het echt een bijzondere en onvergetelijke dag wordt. We zijn tussen 11.00 uur en 13.00 uur onafgebroken en vol trots rondleidingen aan het geven op ons schip. Aangezien we de Sailaway speciaal voor deze reis hebben gekocht en haar onbewust goed verstopt hebben gehouden voor vrienden en kennissen – door een tijdelijke ligplek in Friesland en een winterstalling in Heusden – is het voor velen een eerste kennismaking met ons ‘nieuwe onderkomen’.

Het is zonnig en er staat een mooie bak wind, dus een prima dag om te zeilen. Rond 13.00 uur doemen er regenwolken en onweer aan de horizon en dwingt ‘moeder natuur’ ons met zachte hand niet te veel uit te lopen. In de speeltuin van de haven drinken we nog een slokje fris en voor we het weten zijn we los. Medevertrekkers Waltzing Mathilda varen en toeteren nog even met ons mee… (zij vertrekken over 2 weken). Met vochtige ogen varen we de haven uit (een echt Fishermans moment Marloes ;-), uitgezwaaid door veel vrienden. Het roept een heel bijzonder gevoel in ons op. We zijn er werkelijk stil van. Isis heeft het er moeilijk mee. Als acht jarige beseft ze als geen ander dat ze haar vriendinnen een jaar moet gaan missen en dat valt haar best zwaar, ze is de hele middag van slag. Voor ons is het een droom en vrije keuze, voor de meiden is het anders. Fenna en Enza hebben het minder moeilijk en zitten binnen 10 minuten op de iPad met een filmpje. Nu is alles goed en ze krijgen er een lekker slokje drinken en een snoepje bij. Wat gaat er allemaal in hun hoofd om… We vragen het regelmatig en de antwoorden zijn unaniem: We hebben er zin in, we gaan op reis samen met papa en mama, maar zullen onze vriendjes wel missen. Ik denk niet dat ze de impact ook maar enigszins kunnen overzien. Wat ze zeggen is wat we ze hebben verteld. We proberen ze een evenwichtig beeld van deze reis te schetsen, en ze ook te waarschuwen dat er momenten gaan zijn dat het minder leuk is.

We roepen de Krammersluis op maar krijgen te horen dat de slagboom gerepareerd wordt en dat het nog 1,5 uur kan duren. Dan maar in Willemstad overnachten. Of toch niet. Nee, we gaan echt, en dan is Willemstad echt te dichtbij. Uiteindelijk zijn de sluizen ons goed gezind en we passeren de Krammer en de Volkeraksluizen voorspoedig. Is dit het nu? Zo makkelijk? Leeg en beetje verward laten we de zeilen voor wat het is (met nieuwe drank en champagne aan boord, niks zeevast) en motoren we weg, op weg naar het onbekende. Na een kopje soep bij Bruinisse besluiten we de Grevelingen ook op te nemen in onze wereldreis en overnachten we op de Mosselbank.

En nu zijn we dus echt vertrokken. Het aftellen van de afgelopen maanden is nu ten einde, we tellen vanaf nu het aantal dagen dat we al op reis zijn, en ergens zal dat wel weer overgaan in aftellen…. Thijs.