De voordelen van Portugal

Als we net gewend zijn aan het Spaanse ritme moeten we in Portugal alles weer resetten. In Spanje houden ze een uitgebreide siesta. Winkels zijn tussen 13.00 en 17.00 uur over het algemeen dicht en restaurants gaan pas om 20.30 open voor het diner (we hebben meegemaakt dat een restaurant pas om 22.00 uur open ging…). En dat is even wennen. Ons dagritme is nog niet erg vastomlijnd en kan door van alles en nog wat in de war raken. Een borrel de avond ervoor, de meiden die willen knutselen of geen zin hebben, een vaardag of slecht weer, zijn voorbeelden van redenen die geregeld onze goede voornemens, om op tijd op te staan dwarsbomen. In principe hebben we 5 ochtenden per week school, van 9.00 uur tot 12.00 uur. Stel dat dit nu iets uitloopt en we rond 13.00 uur een broodje eten dan hebben we allemaal behoefte aan ‘even van de boot’. Dus maken we ons klaar (weer 30 minuten) en vertrekken voor een wandeling, een speeltuin of een boodschap.

Het duurde in Spanje zeker drie weken voordat we echt gewend waren aan het feit dat tijdens de siesta alles uitgestorven is. Geregeld liepen we door leuke plaatsjes waar je een kanon kon afschieten. Niks te doen. En zo rond zeven uur kregen we honger, maar was er natuurlijk nergens een tentje open om lekker te gaan zitten. Het voordeel van Portugal werd mooi verwoord door de havenmeester van de eerste haven die we aandeden. Welkom in Portugal, “jullie gaan het hier leuk vinden, wij spreken wel goed Engels, wij hebben geen Siesta, en je krijgt vandaag een uur cadeau (ivm het tijdverschil)”. “Daarnaast zijn op zondag hier de supermarkten tot 20.00 uur open, doordeweeks tot 22.00 uur en geen siesta dus dat is het overal gezellig”.

In San Martin del Porto liggen de Waltsing Mathilda en de Drift Away al voor anker in de baai. Fenna en Isis worden opgepikt om een mooie wandeling te maken en de zanduin te beklimmen, ‘dan kunnen jullie een beetje bijslapen’. Erg aardig van Roos en Mathieu, maar we slapen lukt niet meer en dus pakken we onze spullen en nemen de dingy naar het strand. Vandaag geen school, dat zullen we zaterdag moeten inhalen (hebben we ook echt gedaan, het maakt niet zo heel veel uit, we weten vaak toch niet meer wat voor een dag het is). Op het strand treffen we Yme en Nicolle met Jesse en kletsen we gezellig bij, en lunchen een hapje aan het strand. Als de kids terug zijn van de wandeling blijven we heerlijk genieten van het strand, ook omdat de deining een bezoekje aan de boten niet erg aantrekkelijk maakt. Als het wat afkoelt ontstaat er spontaan een beachvolleybal wedstrijd en gemixed papa’s, mama’s en kids genieten we van de avond. De avond eindigt wederom met een borrel op de borrelboot van Nicole en Yme, en Mathieu verrast iedereen wederom met zijn kookkunsten. Ikzelf sla over, te veel zon, te weinig slaap, twee aspirine en om 21.00 uur met de kids te kooi.

De volgende dag varen we uit voor een hobbelig, niet prettige, maar verder niet noemenswaardige tocht naar Penich. Daar complementeerde de Zeemuis het varende dorp en met de bemanning van 4 boten, hebben we de ‘borrelboot’ de Driftaway nogmaals goed getest en vuil gemaakt. Door de lokale marinepolitie werden we weggestuurd van deze ankerplek, die in alle kaarten en pilots als zodanig staat omschreven, erg opmerkelijk. We mochten binnen wel gaan liggen aan en mooring of voor anker. Maar na een kort inspectieronde met de bijboot bleek dat geen goed plan. Veel te krap voor ons allemaal, en daarnaast varen er grote en kleinere vissersboten af en aan die veel golfslag veroorzaken. Via de marifoon willen we nog overleggen met de plaatselijk autoriteiten maar die waren al naar huis dus besluiten we te blijven liggen.

Na een rollerig nachtje achter ons anker worden we de volgende ochtend nog een keer weggestuurd, en besluiten we maar geen geld uit te geven aan een marina of boodschappen in Penisch. We hebben dus geen enkel idee of het de moeite was, de haven iig niet. De tocht naar Cascais is niet noemenswaardig, helaas de hele dag mist en maar even wind om te zeilen. In Cascais ligt de Barnstormer al voor anker, en zo breidt het varende dorp zich met de dag uit.

Thijs