Heusden United

Bij aankomst in Vila Real de Santo Antonio zien we Marieke al enthousiast staan zwaaien op de kade. Zij gokte dat de blauwe Contest die voorbijkwam de onze was, en wij gokte dat het Marieke was (met de vader van Bas) die stond te zwaaien, maar een kwartierje later weten we het zeker. Bas vangt ons lijntje op en helpt met aanleggen, en zo zijn we van het ene dorp (het varende dorp met Nederlandse boten) naar ons andere dorp (Heusden) gevaren. Het weerzien is heerlijk, en als vanouds. De kids rennen van boot naar boot en samen eten we een pizza bij de lokale Italiaan en de dag erna BBQ-en we aan boord van de Mare Liberum. We kletsen honderduit en hebben natuurlijk ook veel bij te praten. We leggen de weerkaarten naast elkaar en besluiten de volgende dag in de avond uit te varen met als doel Rabat, Marokko. Dit reisdoel is voor ons met gemengde gevoelens. We zijn benieuwd!Het alternatief is Madeira en dat lijkt ons ook geweldig, maar we hebben toch besloten Marokko aan te doen, en zijn erg benieuwd hoe het gaat zijn en wat wij en de kids ervan vinden. Anders zal het zeker zijn….

De weersvoorspelling is rustig 5 tot 10 kn wind, maar uit veranderende hoek. Een paar uur na vertrek valt de wind weg en moet de motor bij. Dit hadden we verwacht, dus met enige tegenzin starten we de motor. De marifoon gaat over “Sailaway, Sailaway, hier de Mare Liberum, Mare Liberum”, klinkt het. De kids natuurlijk meteen de Marifoon aan hun oor, “hallo Mare Liberum, hier de Sailaway”, klinkt de zoete kinderstem van Isis, die grijnst van oor tot oor. Maar het is geen feest dit keer, Marieke meldt een defecte wierpot, waardoor er geen koelwater wordt aangezogen, dus foute boel. We overleggen even en helaas keert de Mare Librum terug naar Vila Real. Daar kan de auto van Opa Henk gebruikt worden en is eea. snel gekocht en verholpen. Wat nu, wij ook terug? Tja, samen uit samen thuis is eigenlijk ons credo. Maar na overleg gaan we toch door, ze hebben het tot hier ook zonder ons gered, en veel ondersteuning kunnen we niet geven. Dus enigszins onthand zien we de Mare Liberum aan de horizon verdwijnen, en maken wij ons klaar voor de nacht. Gelukkig komt de wind snel terug en gaan we als de brandweer.

Ik (Thijs) kan altijd en overal wel slapen, dus als de kids op bed liggen, slaap ik alvast in het vooruit, zodat ik straks fit de wacht van Suz kan overnemen. We maken een keurig wachtschema, in de wetenschap dat we ons daar waarschijnlijk niet aan gaan houden. Suz kan van enthousiasme en opwinding in het begin niet erg goed slapen, en loopt dan liever een wacht in plaats van in bed liggen luisteren naar alle geluiden van een zeilende boot. En, zo ergens in de loop van de nacht pikken we een nieuw schema op van 3 uur op en 3 uur af, wat meestal doorloopt tot ver in de ochtend. Zo komen we allebei aan onze slaap, en als de kids wakker worden kunnen we ze heerlijk vertroetelen en als ze willen van ontbijt voorzien. Hoewel we wel goed geslapen hebben, eten we allemaal dit keer weinig. Het is een scherpe koers, aan de wind dus, en mede door korte golven een wat onrustige tocht. Te laat met de zeeziekte medicijnen voor de kids, dus helaas liggen ze allemaal voor pampus op de bank.

De planning was om na 2 nachten en 1 dag aan te komen in Rabat, een tocht van ca. 190 mijl. Helaas laten we het liggen op het kruisrak, en komen we te laat bij Rabat aan. Zo’n 10 mijl uit de kust zien we een eerste vissersboot. 2 mannen zwaaien heftig ‘ga stuurboord’, terwijl Suz achter het roer staat en ik op bed lig. Ze moet uitwijken voor de vislijnen, maar al snel krijgt ze handkusjes toegeworpen. Haha, de kids moeten er om lachen.

Er is hier een nieuwe marina waar nog weining over in boeken of pilots staat, en ook de vorige week geactualiseerde zeekaarten geven een drempel van 0.9 meter aan bij laag water, en een aantal stenen dammen onder water die je zeker niet moet raken. Voor de zekerheid bellen we de marina, en na wat gehakkel in Engels en Frans komen we er op uit dat we vanaf 15.00 uur naar binnen kunnen. We kunnen ze dan oproepen op kanaal 10 en dan komt er een boot om ons te begeleiden. Maar het is nu 13.00 uur, en we krijgen weer een uur cadeau ivm. het tijdverschil, dus is het lokaal 12.00 uur, dus 5 uur wachten. We wachten geduldig af, maken schoon schip en om 15.00 uur kunnen we uiteindelijk de haven aanlopen. Maar wat we ook oproepen, op kanaal 10 niemand, op kanaal 16 niemand, en het telefoonnummer wordt nu ook niet meer beantwoord. Suz neemt het zeker voor en onzeker en wil niet naar binnen varen, ik denk dat het wel kan en zo hebben we er een dillema bij. We besluiten het even aan te zien en gelukkig komt de boot van de marina ons toch ophalen. Op de oever van de rivier zien we veel kinderen zwemmen en spelen, en iedereen verwelkomt ons hartelijk. Veelal in het Frans ‘Bonjour’. Wauw, dat voelt toch geweldig.

De voorspelde papiermolen start direct nadat we hebben aangelegd, en eigenlijk gaat het best snel. Politie, Douane, havenpersoneel, allemaal willen ze van alles weten, we moeten van alles invullen en ze komen aan boord en inspecteren de boot. De drugshond lijken ze te vergeten (of de bange ogen van Fenna, deden de douane meneer bezwijken), we zagen hem wel op twee andere boten, maar gelukkig slaat hij ons over. 2 uur later is alles geklaard en kunnen we de marina binnen. De lopen een eerste rondje in Salé, en de eerste indrukken zijn geweldig! Morgen meer…

Thijs