Danpaati ligt zo’n 350 km van Paramaribo. Je volgt de enige verharde weg, welke geschonken is door China in 2009, waardoor je hier in ieder geval niet meer komt vast te zitten of moet hobbelen over een bauxietweg. De lodge is sinds 29 december jl. weer open gegaan, daarvoor was de waterstand nog te laag. Christa vertelde ons bij aankomst dat ze er 6 uur over had gedaan per Korjaal om er te komen oudjaarsdag.
We bezoeken met onze gids het dorp Dan en eigenlijk komen we al vrij snel bij de basisschool uit. Isis had 1 opdracht vandaag en dat was proberen een school te bezoeken. Gelukt dus! We komen (onverwacht) aan het einde van de ‘middagpauze’ aan, zodat we nog sommige kinderen snel op zien staan, van een papieren votje op de betonnen vloer. Ze hebben warm gegeten en zijn daarna gaan slapen. De overheid financiert de school en het eten, maar er is bijzonder weinig aan schoolmateriaal te vinden. De klassen zijn zo goed al leeg, we zien een paar kopietjes aan de muur in klas 1 (groep 3). De tafeltjes en stoeltjes zijn allang vergaan, maar toch doen ze het hier mee. We gaan naar het hoofd van de school en komen daarmee uit bij (groep 8). Groep 6 is er vandaag niet… De jongens en meisjes vragen waar we vandaan komen en luisteren met ongeloof naar het zeilverhaal uit Nederland. We tekenen onze route op het houten schoolbord en Isis en Fenna vertellen over school in Nederland. We vertrekken na een tijdje en zijn er toch wel stil van, dit hadden we allemaal niet verwacht.
Wanneer we het dorp verder bekijken, valt op dat er ook nog veel kinderen in het dorp zijn, in plaats van op school. Niet iedere ouder wil zijn kind op school en heeft extra handjes thuis hard nodig. Verder zijn er geen ‘vaders’ te vinden, die blijken te werken in Paramaribo of Guyana of zijn in de jungle aan het jagen. De hutjes zijn eigenlijk allemaal van hout en palmbladeren, vrij primitief dus. Het aantal potten en pannen aan de muur laat zien hoe ‘rijk’ je bent. Een bijzonder bezoek, met vrij schuwe bewoners, die toch niet echt zitten te wachten op ‘pottenkijkers’ denk ik zo. We gaan bij terugkomst zwemmen in de rivier. “Hier kan het echt”, zegt Christa. De kaaimannen zijn er nu niet, evenals de anaconda en de piranha’s bijten niet. Hm.. we houden het in de gaten, het is ondiep, maar het voelt toch wel een beetje gek en lekker verfrissend tegelijk. Nooit gedacht dat we het water in zouden gaan.
Na weer een heerlijke warme maaltijd in de avond, vertrekken we met zijn allen voor een nachtelijke kaaimannentocht per korjaal. Dit wil niemand missen, maar we zijn nog niet los of Enza slaapt al in mijn armen. Wat een bijzondere ervaring; pikdonder met een volle sterrenhemel, zigzaggend tussen de eeuwenoude grote keien in de rivier. We zien maar liefst 7 kleine en grotere kaaimannen. De ogen zijn goed zichtbaar en als we dichterbij komen, duiken ze meestal onder. Een spannend einde van de dag en binnen 5 minuten ligt iedereen in een diepe slaap.
We ontbijten nog met gebakken ei, pasta! En kaas met tomaat op brood, waarna we weer de korjaal in stappen voor onze terugtocht. Nu zijn er regenjacks aangeschaft door Danpaati, zodat we niet kleddernat de auto in hoeven te stappen.
Thijs stuurt de 4WD en we besluiten Brownsberg nog op te rijden. Nou ja ‘rijden’, ik zeg railyrijden. Dikke waterplassen met veel modder maken er een spannende tocht van naar boven. Thijs stuurt als een volleerd raily rijder naar boven en eigenlijk wil ik ook heel graag. Maar je moet niet wisselen als het goed gaat, dus houden we de vaart erin. Het uitzicht boven is geweldig op het stuwmeer (een grotere oppervlakte dan de provincie Utrecht). Hier moesten tussen 1964 en 1971 ruim 6.000 inwoners van het gebied verhuizen. De boomtoppen van de woudreuzen steken nog boven het water uit. Wat moet hier een flora en fauna verloren zijn gegaan. We maken een korte wandeling en besluiten weer af te zakken en naar Waterland terug te keren. Ik stuur de 4WD ook nog een stuk, zo’n kans kun je natuurlijk niet laten schieten.
Volg ons overal
Recent Comments