Hike Morne Rose

Nu we in Case Pilot bij de Frank op bezoek zijn voor ons motor euvel, komen we onverwacht de Barnstormer tegen. Zij wachten op onderdelen en zijn daarom ook hier. We hebben een heerlijke spontane bbq op de kademuur en besluiten de volgende dag het achterland van Martinique te ontdekken. Marieke had een trip uitgezet naar Canal de Beauregard, maar een bus die kant op – bleek op zaterdag onmogelijk. Frank van Inboarddiesel Service heeft een beter idee en brengt ons met zijn 4×4 pick up naar Morne Rose. Thijs, Fenna en Isis achterin, zo langs het politiebureau – dolle pret.

Het zou een gemakkelijk tochtje zijn, 1,5 uur heen naar mooi riviertje en 1,5 uur terug. Ware het niet dat we verkeerd liepen en een moeilijke route liepen richting Plateau de la Concorde. Van “2” sterren moeilijkheidsgraat, naar “4” sterren. De meiden vonden het steeds leuker worden. Spannende paadjes over grote boomstronken en glibberige stenen. Toen het na 2 uur smalle paadjes met behoorlijk steile afgronden links en rechts nog steeds omhoog ging ipv. omlaag, hebben we maar een picknick pauze ingelast. We gaan het riviertje niet meer vinden… Thijs en Jorg nog even op vooronderzoek uit, maar we komen al snel tot de conclusie dat we beter kunnen omdraaien. Jorg draagt Nienke in een rugdrager – al 2 uur lang en ondertussen zijn Fenna en Enza ook helemaal klaar met zelf lopen. Thijs en ik nemen beide een dochter op de schouders en we lopen gestaag terug. Het is gelukkig minder warm in de schaduw van dit prachtig tropisch woud, maar we zweten enorm. We horen vogels fluiten, maar zien ze nauwelijks. Misschien zingen we te hard. We zien prachtige bomen zoals bamboo, palmboom, banaan-achtigen en hoge varens. We herkennen er een paar uit het regenwoud van Suriname, maar de meesten moeten we eens opzoeken. Isis loopt geweldig en na een dikke 4 uur wandelen zijn we weer terug. We konden Frank bellen om ons hier weer op te pikken en warempel  – na 15 minuten staat zijn auto voor onze neus. Met KOUD BIER en sap voor de meiden. We kletsen nog half uurtje en hij vertelt ons dat hij hier al 25 jaar woont (hij komt uit Zweden) en is een vervent wandelaar en kent Martinique op zijn duimpje. Martinique maakt geen reclame voor dit prachtige achterland in tegenstelling tot natuureiland Domenica en volgens hem is dit eiland veel mooier. Volmaakt tevreden brengt hij ons terug naar onze bootjes. We maken nog een pasta carbonada van Jamie en vallen al snel in een diepe slaap.