Port Elizabeth Caribbean style

Bequia hoort bij St. Vincent and the Grenadines. Langs de waterkant is het een kleurige kakofonie van stalletjes en winkeltjes waar allerhande spulletjes verkocht worden. De bekende souvenirs maar ook veel fruitstalletjes en een paar supermarkten. Het stadje heeft duidelijk een focus op de boten die hier in de baai liggen, maar de sfeer is heerlijk relaxed en vrolijk. De ankerbaai is groot en mooi beschut en vol met moorings. Voor ons liever geen mooring, ‘die een boatboy daar op een zondagmiddag heeft geplaatst’ (de betrouwbaarheid is niet altijd even goed). Iets verder achter in de baai laten we ons anker vallen en liggen we heerlijk. Twee dagen later zien we syModesty binnenlopen, en de meiden zijn helemaal happy, want als we de Modesty zien gaan dan komt syWindeagle er ook aan (op het wijsje van Bassie en Adriaan). We hebben een heerlijke bbq met z’n allen op het strand, waarbij vooral de Ossehaassate van Jack (met onze Surinaamse succes satesaus van Martin) prijzen wint, heerlijk. Omdat we rond 3 uur zijn begonnen, kunnen we heerlijk voldaan, na zonsondergang terug naar de boot, dat is een prima timing.

Als we even wat extra ‘stroom draaien’ met onze motor gaat het helemaal mis. Eerst horen we de v-snaar zingen en als we in het motorruim kijken staat deze (enigszins verhit) vol rook. Snel de motor uit en laten afkoelen. Al snel blijkt dat de circulatiepomp die wordt aangedreven door de v-snaar eraf is gedraaid. Dat ziet er niet goed uit. Na contact met Mono Marine in Heusden krijgen we (NB op zondag) erg snel antwoord: langdurig falen van het lager van de circulatiepomp. Oplossing: alles vervangen. Tja, daar staan we dan met ons goede gedrag. Net voor een klein kapitaal in Trinidad de boot weer op-en-top gefixed en dan nu de motor. Dat is wel even slikken. De beste plek om dit te laten doen is bij uitstek Inboarddiesel Services op Martinique. Dat is best een stuk varen, maar na overleg met Modesty en WindEagle besluiten we met elkaar, zonder motor, in een paar etappes naar Martinique te varen. We bellen alvast naar Frank Agren (een Zweed die specialist is in Volvo Penta’s) en alle benodigde onderdelen liggen gelukkig op voorraad.

Ondanks dat we vroeg op pad zijn lopen we helaas wat vertraging op bij het uitklaren in Bequia, want de douane ambtenaar is eerst 3000 passagiers gaan inklaren op een groot cruiseschip. Giel helpt ons bij het ankerop in de baai van Bequia. We liggen best gunstig achteraan in de baai, maar na anker op en een halve genua uit, moeten we toch nog tussen een paar boten door zigzaggen. Het gaat allemaal perfect, maar spannend is het wel even. We slaan St. Vincent bewust over en zeilen scherp aan de wind in één ruk/rak door naar St. Lucia. Het is een heerlijke zeildag, maar helaas komen we pas na zonsondergang aan. De Modesty is ons met dik 9 knopen voorbijgeschoven en heeft alvast een goede ankerplek uitgezocht en staat paraat om ons op te vangen. Het laatste stuk is echt niet bezeilt en we voelen er niks voor nog uren te moeten laveren, dus laten we ons door een boatboy naar binnen slepen. Die legt ons keurig vast aan een mooring, NB. Between The Pitons, volgens Suz de mooiste ankerbaai van deze reis. In de – volle maan – nacht, kletteren de keien in de branding. Spectaculair mooi met weer een tonijn op het achterdek.

Dag 1 is achter de rug. Als we wakker worden zijn we helemaal stil van deze plek, zo mooi. Aan beide kanten van de baai schieten de twee Pitons als reuzen stijl omhoog (2619 en 2460 ft). Maar we zijn op een missie, dus geen tijd voor ontdekking aan de wal, we moeten door. Ik haak ons vanuit de dingy los van de mooring en duwt de voorkant van de boot de juiste kant op. Een rif en een catamaran maken het nog even spannend, maar zonder problemen vaart Suz de boot weg. “Hoe kom je nu aan boord, roept Suz? Nou, niet té hard wegvaren, ik wil graag ook nog mee”.

Weer scherp aan de wind zetten we koers naar Rodney bay, St Lucia. Na een paar keer overstag, varen we met heerlijke wind de ruime baai binnen. We rollen snel het grootzeil binnen, gaan nog een keer overstag en leggen onze Sailaway netjes naast de Modesty stil. Genua snel binnen, anker eruit, dag 2 is achter de rug. Dit ging zo soepel, dat we er trots op zijn. Het leek wel of we met een valkje op de Friese meren aan het varen waren. Trots en voldaan gaan we voor een borrel naar de WindEagle, maar niet voordat alle kids bij ons pannenkoeken hebben gegeten. Giel maakt van de tonijn van gister heerlijke shushi, en wat over is gaat op de bbq.

Na een dagje relaxen in Rodneybay varen we naar Case Pilot, Martinique. Tussen de eilanden (in dit geval St. Vincent en Martinique) staat altijd veel meer wind dan achter de eilanden, en vaak ook veel meer golfslag, omdat je hier te maken hebt met de oceaandeining die tussen de eilanden wordt gedrukt. Hoe dan ook varen we met halve wind ruim 7 knopen en veel eerder dan gepland komen we aan in Case Pilot. Zo is zeilen wel weer erg leuk. Tot hier aan toe was het veel scherp aan de wind en dan kan het best stampen tegen de golven in. Maar dit is echt weer een top zeildag. We vliegen in één keer de ankerbaai in en laten eerst even ons anker vallen, voordat we afmeren bij de Volvo Penta garage/wal. Volgens Frank kunnen we best de motor een paar minuten gebruiken en zo varen we met motor de haven binnen en meren af naast onze zeilvrienden van de Barnstormer. We troffen hun voor het eerst in Middelburg, hebben de hele oversteek op marifoon afstand gevaren en komen ze nu volledig toevallig hier weer tegen. Ze hebben veel pech met de motor en wachten (te) lang op onderdelen. Om het verdriet te verzachten steken we de bbq aan op de kademuur en praten we heerlijk bij met een mooie zonsondergang.

Alle onderdelen zijn idd op voorraad en op vrijdagochtend wordt alles vervangen. De oorzaak zou kunnen liggen in het feit dat we een grotere dynamo  hebben gemonteerd op de motor. Een grotere dynamo levert meer stroom, dus dat is fijn, dan zijn de accu’s sneller vol. Het bijeffect is dat deze meer weerstand heeft en dus de v-snaar spanning kritischer wordt (dus let op medevertrekkers met een groot dynamo). Op de vraag wat dan de juiste v-snaar spanning is, komt een bijna Cruyffiaans antwoord, “niet te strak en niet te los…” Pffff. Wel elke 50 motoruren controleren he!

Dus, weer een streep door de rekening en een mooi verhaal en ervaring rijker, zijn we nu klaar voor een de Windward eilanden van het Carieb, want na Martinique houden de Leewards op maar eerst gaan we royaal genieten van Martinique.

Thijs