Een Engeltje…

Samen met Finn en Berenice van de Dixbay lopen we een hike naar Rendezvous Bay. Een pittige maar leuke klim brengt ons met een uurtje naar het enige ‘witte’ strand van Montserrat. We zweten van de klim en de kinderen besluiten al snel met Thijs de zee in te gaan. Gisteren speelden ze ook zo heerlijke met de golven en vooral de ‘brekers’ op het strand. Maar sinds vanochtend is er een flinke deining op komen zetten en de branding ziet er eigenlijk niet echt rustig uit. Voordat ik het doorheb zijn Isis en Fenna al voorbij de branding, in de zee. Het strand golft een beetje en precies op het ‘heuveltje’ zijn ze de zee ingegaan.Ik ben foto’s aan het maken op dit prachtig verlaten strand. Enza wil ook in het water en ik weet niet waarom, maar ik heb haar zwembandjes omgedaan. Eigenlijk wil ik dat ze op het strand blijft, beetje pootjebaden mag wel. Thijs komt aangelopen en neemt Enza over in zijn armen. Samen lopen ze de zee in en voor ik het weet, zijn ze de branding ‘voorbij’. Ik maak nog een paar foto’s en dan gaat het helemaal mis. De golven breken ineens veel verder in de zee en de brekers zijn enorm. Ik zie Isis en Fenna niet meer in de golven en ren er snel naar toe. Het ziet er angstaanjagend uit, maar ik moet erin, duik onder en grijp Fenna snel bij haar arm voordat de golf eraan komt. Berenice heeft ondertussen Finn snel de zee uit vermaand en probeert mij te helpen. Ze geeft Fenna ook een hand en voor we het weten rollen we allemaal in de brekers. Koprollend raak ik de grond en krijg water en zand binnen. En meteen komt de volgende golf al en weer gaan we volledig onder en trekt de zee ons terug de zee in. Met grote stappen probeer ik Fenna eruit te tillen en Isis is inmiddels ook dichtbij gekomen. Ik denk aan Enza en zie ineens twee zwembandjes drijven en op dat moment gil ik “Thijs, waar is Enza?” en Thijs gilt “Enza, waar is Enza” of in omgekeerde volgorde… ik zie in zijn ogen volledige paniek. Fenna zag de twee bandjes ook en gilt ook “waar is Enza?!”, Isis is inmiddels ook in paniek, maar is uit de breker gekomen, mijn hand nog vasthoudend. En ondertussen heeft Thijs ook Enza te pakken… Godzijdank! Wat was ik blij om dat te zien. Ik heb echt doodsangsten uitgestaan… er ging door me heen ”en dit was het dan, haar vinden we nooit meer terug”… Het ging allemaal zo snel. Thijs ziet Enza 6 meter van zich af drijven, bewegingsloos op haar buik, gezicht en oren onder water. Totaal verlamd. Hij was met Enza in zijn armen met een enorme klap op de grond terechtgekomen en kon haar niet meer vasthouden… De bandjes waren door de kracht afgevlogen en ook zij rolde mee. Thijs grijpt haar voor de tweede golf en houdt haar opnieuw stevig vast, gaat nog een keer samen onder – gelukkig minder hard – en krijgt haar snel op het strand en roept haar na, “rennen Enza”. Thijs komt aangesneld om te kijken hoe het bij ons gaat en ziet dat we er allemaal uit zijn.

Enza (ongedeerd) rende braaf naar de handdoek en gaat zitten snikken. Isis ligt van schrik op haar buik in het zand en Fenna is ontroostbaar. We kijken elkaar allemaal beduusd aan, wat gebeurde hier nou toch… We zijn er helemaal stil van. En Finn? Die zit gelukkig heel rustig zandkastelen te bouwen, het is hem eigenlijk ontgaan. Het is springtij, denk ik bij mezelf. Wanneer we een beetje bijgekomen zijn en terug de heuvel oplopen zegt Enza meerdere malen “mama, ik was helemaal onder water he, op het zand met mijn ogen open en met mijn mond dicht”. Ik kon wel janken, maar ben tegelijk heel dankbaar dat ik mijn kleine meid in mijn armen heb. Ik kan niet anders dan antwoorden dat papa en mama Enza nooit alleen in het water zouden laten, dat we haar altijd op tijd vasthouden… maar ik weet wel beter. Dit was echt geen goed idee… Dank je wel dat we een engel op onze schouder hadden vanmiddag…  Thijs en ik hebben er twee nachten niet van geslapen. Met onze meisjes is gelukkig alles goed, we hebben er eerlijk en goed over kunnen praten samen. En Enza; zij ging de volgende dag weer enthousiast met bandjes naast de boot zwemmen, met een ferme schoolslag. Isis en Fenna volgden haar gelukkig al snel…