Van Guadeloupe naar Montserrat

We zijn nog twee dagen gebleven op Iles de la Petite Terre, we waren nog slechts met 6 boten in de lagoon. Voor wat betreft de haaien… de volgende ochtend stond ik om 6:00 uur op, om naar de prachtige ochtend te kijken. De vogels vliegen om ons heen, en maken prachtig geluid. Ik zie de boot van de park ranger al vroeg in de weer met een ander snel bootje. Het blijken biologen te zijn, die structureel onderzoek doen. Later op de dag, spreek ik met een van de biologen, om navraag te doen vwb. de haai. Er schijnen op dit moment een 4-tal grote barracuda’s te zwemmen in de lagoon en een paar kleine (onschuldige) haaien. Geen ‘citron’ haai dus – gelukkig maar. Er is veel onderwaterleven vertellen ze me, net als de vele vogels op het eiland.

In de namiddag maken we na school een prachtige strandwandeling op Terre de Bas en struinen als strandjutters in de late avondzon. Zo nu en dan zit er een leguaan te zonnen bovenop een tak of struik in de zon. Wanneer we teruglopen blijken er ook ratten op het eiland te wonen oftewel, ze houden huis in de avondzon op de BBQ-plek van de ‘dagbezoekers’. Geen natuurlijke vijanden, net als de leguanen denk ik dan…

Zondagmiddag vertrekken we naar St. Francois, Guadeloupe, zodat we hier kunnen uitklaren voordat we naar Montserrat vertrekken. We willen graag de passage Rivière Salée doorvaren, maar in St. Francois komen we er al snel achter dat het plan niet door kan gaan, want de bruggen zijn niet in werking. Jammer. We besluiten een nacht voor anker te gaan liggen in de krappe baai, genieten nog even van de winkels en eten een heerlijke pizza op de kant in de late namiddag. We varen rond 18:00 uur uit, toch maar niet via de oostkant (heersende wind) en volgen onze route via de zuid- en westkust. Het is volle maan en we lopen al snel een heerlijke 7 knopen. Met de meisjes heerlijk op een oor verloopt de nacht soepel aan boord en wanneer de wind even stilvalt achter de vulkaan La Soufriere laten we de boot even rustig dobberen. Wat heerlijk, totale stilte, volle maan en de geur van regenwoud. Thijs moet in zijn wacht een twee uur motoren en kijkt een film in de kuip.

In de ochtend lopen we via de zuidkant Montserrat aan. Prachtig groene hellingen. We besluiten via de oostkant naar het noorden te varen. We moeten verplicht 2 mijl (Exclusion zone) uit de kust blijven. We zien de actieve vulkaan Soufriere roken en wanneer we met de verrekijker goed kijken, zien we zelfs brandhaarden. In 1995 woonden er ongeveer 11.000 mensen in Montserrat. Nadat orkaan Hugo in 1989 zo ongeveer alles verwoeste op dit eiland, was in 1995 zo ongeveer alles weer opgebouwd. De eerste vulkaanuitbarstingen volgden in juli van dat jaar. Je zou kunnen zeggen dat de natuur de bewoners hier goed heeft bezig gehouden… Bijna alle inwoners moesten evacueren. De hoofdstad Plymouth werd grotendeels bedekt onder een dikke laag as en werd compleet verlaten. Het voelt alsof de ziel van het eiland is weggenomen.

Het oude vliegveld aan de westkust werd compleet door as, lava en modderstromen verpletterd. We zien vanuit de boot nog slechts een huisje met een oude watermolen wat herinnerd aan voor de uitbarsting in 1997. We zijn er stil van. We laten ons anker vallen in Little bay. De beoogde toekomstige hoofdstad is een verlaten baai met weinig bedrijvigheid en gezelligheid. Er is wel een bijzonder café, helemaal in de hoek van de baai met uitzicht naar zee. Een Afrikaanse strandjutter die al zijn ‘schatten’ ophangt in zijn café/restaurant. We krijgen een heerlijk zoete cake bij ons Carieb biertje en genieten van de Kolibrie die af en toe water komt halen uit de kokosnoot.

De crew van de Dixbay komt in de middag ook aan en we besluiten samen een gids met taxi in te huren om het eiland te verkennen en het verlaten Plymouth te bezoeken. We rijden eerst naar het nieuw gebouwde cultuurcentrum, tot stand gekomen door ex-Beatles producer Sir George Martin. Bij de Vulcano Observatory bekijken we een documentaire met live beelden over de laatste vulkaanuitbarstingen. De sociale en psychologische impact op de samenleving is enorm. Daarna bezoeken we een zone die alleen overdag opengesteld is. We bezoeken een dorpje waar de natuur goed op weg is het te winnen van de voormalige bebouwing. De gids blijft maar wijzen waar we tussen de bomen door nog huizen kunnen herkennen. Veel woningen en een prachtig hotel zijn destijds in allerijl verlaten en her en der staat een deel van de huisraad nog op zijn plek. Men hoopt ooit weer terug te komen naar dit gebied, maar wanneer dat kan durft niemand te zeggen. Bij een hotel laat de gids foto’s zien van het luxueus zwembad. De kids zijn diep onder de indruk, want het zwembad en de achtergrond zijn goed herkenbaar maar het zwembad ligt vol as en modder, de achtergrond lijkt meer op een oorlogszone dan op een stad.