Viva Hollandia!

We zijn al maanden in het Carieb, en doen zo nu en dan even Europa aan als we een Frans eiland aandoen. De Fransen hebben van deze eilanden gewoon departementen gemaakt. Om het nog gekker te maken, varen we vandaag naar Nederland (nadat het eiland maar liefst 22 keer in andere handen is geweest), oftewel een ‘buitengewone gemeente’ van Nederland. We hebben er een paar van, en drie liggen er op onze route. Die kunnen we niet overslaan natuurlijk.  Als eerste bezoeken we St. Eustatius, wat hier overigens Statia heet. In de jaren rond 1700 was dit een florerende handelshaven. De Hollanders verhandelde er alles, wat er op de wereldmarkt beschikbaar was. En als twee landen niet met elkaar mochten handelen, kon de handel via Statia lopen om dit te omzeilen. Zo heeft Statia in een jaar (1770), ‘slechts’ 600.000 Pond suikerriet geproduceerd, maar werd er wel 20 miljoen Pond geëxporteerd. Dit was HET handelscentrum van het Carieb, alles was hier verkrijgbaar. Luxe stoffen, zilver, goud, huisraad, slaven, wapens, suiker, tabak en katoen. Er zijn nog restanten van de gebouwen van vroeger te vinden, en natuurlijk Ford Oranje. Verder zijn er weinig links naar Nederland, alhoewel; de Europese Unie financiert voor 4 miljoen wateraansluitingen voor elk huishouden hier in de stad. De bibliotheek heeft ons oude jaren 80 bibliotheeklogo aan de muur, de nieuwe politieauto’s komen uit Nederland, en een enkel naambordje op een huis vermeld een Nederlandse naam. Verder is het gewoon Carieb, men spreekt Engels, de bevolking is een mengelmoes van meestal Afrikaans en minder zwart en het moto is nog steeds ‘live slow’.

Eén ding is erg bijzonder aan Statia, en daar zijn we speciaal voor gekomen: er is een slapende vulkaan, waar een tropisch regenwoud in is ontstaan, waar je naar toe kunt wandelen. Samen met de Dixbay bemanning zijn we vroeg op pad, voor de twee uur durende klim naar ‘the rim’, de rand van de krater. De paden zijn prima onderhouden, vast met Nederlands geld. Het is herfstachtig in het bos, de bladeren vallen van de bomen. Onderweg zien we drie slangen (red belly racer snake) en honderden krabben. De kids vinden het pad geweldig, en mogen om en om de weg ‘verkennen’ en voorop lopen. Na twee uur hebben we een spectaculair uitzicht over de krater, en besluiten Idris, Finn, Isis en Thijs in de krater af te dalen. Een stijl en glibberig pad brengt ons naar en woud waar een paar enorme bomen staan met een doorsnee van 3 tot 5 meter. Helaas gaat Pasen aan ons voorbij, want veel winkels zijn dicht en er is geen paasei te vinden. Customs is gesloten, waardoor we niet inklaren en ook geen parkfee betalen voor de hike (50 USD uitgespaard…). We liggen erg te rollen in de baai, en de bewoners hebben al twee dagen Paasfeest op het strand met erg veel harde muziek tot diep in de nacht, dus in de namiddag besluiten we nog uit te varen naar Saba.

Met 20 knopen halve wind stuiven we in no-time naar Saba. De pilot omschrijft dat naar Saba varen nooit het probleem is, maar om aan land te komen moest men vroeger soms dagen wachten. Wachten tot de swell verminderd. Nou, zoveel is er niet veranderd met de 17^e eeuw. We liggen aanvankelijk best comfortabel aan een mooring, maar krijgen zo nu en dan enorme valwinden over ons heen. De kliffen zijn stijl, geen strand te bekennen, wat maakt dat Saba er stoer en ruw uitziet. De opkomende maan maakt de open baai sprookjesachtig mooi. Een fantastisch eiland voor vogelliefhebbers en wandelaars, maar je komt hier met goed fatsoen niet aan wal. Er is een 880 traptreden tellende stenen trap naar boven toe, maar je moet er zwemmend naar toe. Onze Koning Bea, is hier destijds aan ‘wal’ gezet en heeft een uur lang treden beklommen om het dorp te bezoeken. Hoe dan ook, we liggen voor de derde nacht op rij, flink te rollen en we zien het niet zitten om heel veel langer hier te liggen, ook omdat in- en uitklaren een hele onderneming is hier. Dus na een heerlijke kop koffie bij de Dixbay (ons gas is al twee dagen op en dus moeten we noodgedwongen een beetje improviseren met onze Cobb op het achterdek) vertrekken we naar Sint Maarten. Wanneer we het eiland achter ons laten, schieten er 35 knopen over ons heen. We gaan aan de wind, met 7 knopen naar St. Maarten. Een paar grote dolfijnen zwemmen nog even met ons mee.

Waar in de 17^e eeuw Statia het voor het zeggen had, is tegenwoordig St. Maarten de ‘place to be’. Wonderlijk genoeg delen we dit eiland met de Fransen, en zo kunnen we de grens over van Nederland naar Frankrijk. Men zegt dat de Hollanders en de Fransen te geciviliceerd om te vechten, dus hebben ze het eiland verdeeld. De Fransman met een fles wijn, strart vanuit het noorden, de Hollander met een fles gin, start in het Zuiden; waar ze elkaar ontmoetten, kwam de grens. De reden dat de Fransen iets meer eiland bezitten, zit ‘m in het alcohol percentage…

We hebben wel behoefte aan rustig water en besluiten door de NL brug te varen en in de lagoon te ankeren. Hier kan je alles krijgen, en dat is maar goed ook, want de afgelopen weken hebben we veel van onze voorraad opgemaakt. We gaan drie keer naar de supermarkt en elke keer laten we ons met een busje van de supermarkt afzetten bij onze dingy. Zo komen onze voorraden weer op pijl, we kunnen nu in principe zo naar de Azoren vertrekken. Ook doen we de was, voor de verandering brengen we alles weg (water kost geld in het Carieb), en voor een 75 USD mogen we 6 zakken schone, droge en gevouwen was ophalen. Gelukkig is het wel super schoon. We kopen de laatste noodzakelijk bootaccessoires bij Budget Marine en laten onze gasflessen vullen. Helaas is onze Nikon camera gesneuveld en dat is weer een streep door de rekening. Juist nu, op deze reis, met de kids, in deze omgeving wil je veel foto’s maken, dus we besluiten toch maar weer een nieuwe Nikon spiegelreflex te kopen met een goede lens. We gaan hiervoor met een lokaal busje naar Philipsburg wat opzich al de moeite waard is. Er liggen drie cruiseschepen in de haven dus het is een drukte van jewelste. Naast de taxfree krijgen we helaas geen extra korting, als we zeggen dat we van de cruisliner de Mare Liberum zijn, dat is wel erg jammer.

De meiden vliegen bijna door het plafond als we via de marifoon opgeroepen worden door de Wind Eagle. Zij liggen inmiddels 10 dagen op St Maarten (aan de Franse kant) en vertrekken morgen naar de BVI. Er wordt nog snel een speelafspraak gemaakt voor na school en die eindigen we met een borrel met Giel en Monika. Waarschijnlijk gaan we hun nog tegen komen op de BVI, dat zou gezellig zijn!

Thijs