De klussen zijn klaar

We liggen weer in het water, en dat is een heerlijk gevoel. Afgelopen anderhalve week zijn we druk geweest met een aantal grote en kleine klussen aan de boot. Hierbij een kort overzicht van wat er allemaal aan onze boot is verbeterd.

De roerkoning lekte al geruime tijd, kleine beetjes water. Al in Suriname hebben we met hulp van Idris en Chris (Dixbay en Jan van Gent) het vetkoord van de roerkoning vervangen. Vetkoord dicht de ruimte tussen de roerstang en de bronzen bus die in het schip is vastgepolyesterd. Bij onze trouwe Contest is die weggestopt achter het juk en het lager van het roer. Deze zijn duidelijk jaren niet van hun plaats geweest, want het heeft ons een dag gekost om alles op een ordelijke manier los te krijgen. Met blokken, stutten en een hefboomconstructie en heel veel WD40 en zweten, lukt het ons de boel te demonteren en het koord te plaatsen. Helaas bleek bij aankomt in Tobago dat dit perfect is opgelost, maar er nog steeds een beetje water lekte – maar dus niet van het roerkoning. Minder dan voorheen, maar toch voldoende om het serieus te nemen en te laten repareren.De schroefanode van de MAXprop zijn we onderweg (alweer) verloren, dus die kon meteen gemonteerd worden. Het hulp van de Cula boren we de restanten van de afgebroken bout uit en hierna kan alles weer gemonteerd worden. Dit keer de boutjes toch maar met Loctite vastgezet.

De rompanode lekte ook ietwat op de huiddoorvoer, dus die is los geweest en met nieuwe kit weer gemonteerd.

Onder ons bed in de achterkajuit slijpen en schuren we een forse laag polyester weg. Hier lekt het vlak voor de roerkoning nog steeds en de enige oplossing is opnieuw polyester vullen. Onze Trini werknemer Reagen werkt zich een hele dag in het zweet. Vervolgens vier lagen polyester eroverheen en alles is weer waterdicht. Naast de bovenstaande klussen stond er ook op onze lijst ‘algemene inspectie onderwaterschip’. Regelmatig snorkelen we er onderdoor en bekijken het eens goed maar dit is een buitenkansje. Aangezien het roer niet vastzit aan de stuurstangen en het juk er af is kunnen we het roerblad veel verder doordraaien dan normaal.

Tot onze grote schrik ontdekken we daar een grote scheur in het roer. Op een plek waar je normaal niet kan komen omdat de skeg daar je zicht beperkt. Waarschijnlijk zit deze scheur er al een hele tijd, maar inmiddels is het groot genoeg om aangepakt te worden. Onderweg een deel van je roer verliezen staat ook zo slordig… Dus weer komen de slijptollen er aan te pas om alles weg te slijpen. We vullen het op met epoxy en millfiber, een aantal lagen polyester, en als laatste een royale primer waarna er antifouling op kan.

Het was ons niet helemaal ontgaan maar de verbinding tussen de kiel en de romp vertoonde wat scheuren. Op zich is dat logisch omdat er grote krachten op komen en het daarnaast een ander materiaal is, de kiel van metaal en de romp van polyester. Omdat er toch wat water in zit besluiten we alles leeg te krabben en schoon te slijpen. Vooral een cosmetische ingreep. Als dit helemaal vrij en leeg is constateren we (gelukkig) dat de gelcoat doorloopt in deze flens en er dus geen sprake is van water dat het polyester binnen kan dringen (delaminatie, osmose dat soort zorgen). Maar nu we toch bezig zijn besluiten we het wel weer goed af te dichten met 5200 van M3, weer die millfiber en daarna primer. Deze flexibele oplossing zal beweging tussen romp en kiel in de toekomst kunnen opvangen. Later horen we dat tegenwoordig bij nieuwe boten deze verbinding geheel flexibel wordt afgewerkt om de zelfde reden.

‘Het wordt altijd meer’ heb ik in Nederland al geleerd, van bedrijven die boten repareren en klussen doen, dus volledig verrast waren we niet. Wel was er een continu spanningsveld met onze werknemers over de hoeveelheid werk en hoe het aan te pakken. Steward en Reagen wilden het graag perfect doen, maar aangezien we ze per uur betaalde besteden ze graag wat extra uurtjes aan het ‘nog’ een keer schuren of slijpen. Op een gegeven moment opperde ze zelfs de hele kiel er even af te nemen, of het roer te laten zakken, dat leek ze toch wel het verstandigste…

Hoe dan ook, om een goed opdrachtgever te zijn moet je weten waar je het over hebt, en aangezien wij dat niet altijd 100% doen hebben we een aantal hulplijnen opengezet. Zowel hier bij andere booteigenaren maar vooral Contest (Service, Ton) en Olav Cox hebben en erg goed en snel de juiste kant op geholpen – met tekeningen en uitgebreid advies. Echt super! Bedankt heren, wij kunnen weer het water in, met een piekfijn vertrekkersklaar bootje.