Fenna’s verjaardag op Martinique

Nu onze Volvo Penta motor weer in top conditie is varen we door naar Saint Pierre. Hoewel de ankerbaai niet erg beschut is blijven we hier twee nachten liggen. We trakteren onszelf op Frans ontbijt met stokbrood en overheerlijke croissantjes. Het is heerlijk om even in Frankrijk te zijn, Franse tradities (stokbrood en Franse kaas) met een Carribean Creole cultuur. Er is een klein museum met een tentoonstelling over de vulkaanuitbarsting en die maakt veel indruk op de meiden. Tot 1902 was St Pierre de hoofdstad van Martinique. In die tijd het Parijs van de Caribbean (commercieel, sociaal, cultureel), waar veel rijke plantage eigenaren woonden (schepen vervoerde rum, suiker, koffie en cacao naar Europa), tot de vulkaan Mont Pelée (1397m en nog steeds actief) uitbarstte en in 10 min heel de stad wegveegde, waarbij bijna 30.000 inwoners omkwamen, op 1 na. Deze man zat in een isoleercel in de gevangenis, dat was gemaakt van erg dikke muren met alleen een klein raamwerk van tralies naar zee gericht. De vulkaanuitbarsting had 40 maal de kracht van de atoombom op Hiroshima… Onderweg erheen had ik het verhaal van Mont Pelée al aan de meiden verteld en dat maakte zo’n indruk dat we het wel vier keer hebben moeten herhalen. Daarna kwam de vraag of we het verhaal van Hiroshima ook konden vertellen, dat leek ze ook zo spannend… Om geschiedvervalsing te voorkomen zal ik eerst de details even opzoeken voordat ik er een sappig kinderverhaal van maak.Na een dagje Fort de France (de huidige hoofdstad) voor inkopen, varen we de baai over naar Anse a L’Ane. Daar liggen de Windeagle en de Modesty al een tijdje voor anker en het weerzien is heerlijk. De kids vermaken zich opperbest en met een sundowner praten we gezellig bij. Fenna haar verjaardag komt eraan en die wil ze graag vieren met de kids van de Windeagle en de Modesty. Gelijk heeft ze.
De deining neemt in de baai langzaam, maar gestaag toe, dat een landing op het strand onmogelijk is en ook de dingystijger begint langzaam echt een uitdaging te worden. Ik zet Suz voor de zekerheid even af als we s’ochtends vers stokbrood willen halen, omdat ik de dingy aan de steiger achterlaten niet vertrouw. Die kan enorm beschadigen als deze in de deining onder de steiger terecht komt. Als ik s’ avonds Giel en Monika van de steiger wil oppikken, is het nog veel erger. De golven slaan kapot op de steiger en spoelen er ver overheen. We wijken uit naar de ferrysteiger en met veel moeite krijgen we de bemanning en de boodschappen droog in de dingy en aan boord van de Windeagle. Maar we zien ook hoe de dingy van de Modesty het zwaar te verduren heeft. Die ligt op slot en met een hekanker aan de dingystijger te klotsen tussen de brekers. Als Giel en ik terugvaren om te kijken wat we kunnen redden, is de voorste tube al lek en niet veel later knapt het oog waarmee de dingy met een ketting vast zat aan de steiger. De in allerijl gealarmeerde Jack en Brenda arriveren niet veel later, als we net gestart zijn met de laatste reddingspoging. Ik zet Giel af in de dingy zodat hij het anker kan lichten. Maar dat gaat anders. Giel ontvangt de hoofdprijs en de grootste breker die we tot dan toe hebben meegemaakt slingert Giel uit de dingy in de branding, zeker 15 meter dichter bij het strand. Een tweede poging heeft succes (je moet toch wat) en we krijgen de gehavende dingy weg bij de steiger, lichten het anker en slepen de boot naar een veilig oord.

En dan is het 11 maart en wordt onze Fenna 7 jaar! Wat is het toch mooi om 7 te worden. Al dagen kijkt ze er naar uit. Al dagen glundert ze van oor tot oor bij de gedachte. Hoewel Fenna s’ochtends even was vergeten dat ze jarig was, is de stemming meteen goed. Cadeaus van Enza, van Isis, van ons en zelfs een paar cadeaus van Opa’s en Oma’s uit Nederland. De boot hangt vol slingers en ballonen, de dag der dagen kan beginnen. Helaas is er eerst school, want ja, ook een jarige jop gaat gewoon naar school. Hoewel de swell (deining) niet erg merkbaar is op de ankerplaats besluiten we toch te verkassen naar een meer beschutte baai voorbij Anse Mitan, er staan immers strandspelletjes op het programma en dat gaat hier niet lukken. Na zelfgebakken slagroom- en chocoladetaart, liedjes zingen, kaarsjes blazen en cadeaus uitpakken verkast het hele verjaardagspartijtje naar het strand voor strandspelletjes. Daan, Isis, Nikki, Fenna en Luuk gaan volledig op in het zaklopen, de waterestafette en het jeu de opblaasbal. Anna-Sofie en Enza spelen in het zand. Dan willen de kids zwemmen, dus doen we snel de prijsuitreiking en gaan de kids verder hun eigen weg. Dit doen ze al dagen: met een surfplank en duikbrillen op de baai verkennen. De lange lijn aan de surfplank wordt om een steen gebonden als anker. Wij drinken een heerlijke punch op het strand, tussen de blanke toeristen. We zijn weer in Europa, lijkt het. Enigszins ongepland nodigt Fenna iedereen uit voor pannenkoeken aan boord van de Sailaway en zo zitten 7 blote buikjes met blonde koppies en rode wangen aan de pannenkoeken in ‘Frankrijk’. De sfeer is geweldig en spontaan ontstaat er een heus discofeest, waarbij iedereen op de banken staat te dansen, en later op het achterdek helemaal uit zijn dak gaat. Via marifoon kanaal 71 houden we de ouders, zo nu en dan op de hoogte van de muziek, maar dat blijkt achteraf niet nodig; de hele baai heeft kunnen meegenieten (gelukkig waren dat er niet al te veel). Morgen zal school wel een uurtje later starten…

Thijs