Walvis en haai op één dag

In Prince Rubert Bay – Portsmouth, Dominica nemen weer afscheid van syWindEagle. We hebben een paar heerlijke dagen samen gehad en we varen een heerlijke halve windse koers naar Les Saints. Wat is het zeilen in het Carieb toch heerlijk! We gaan geregeld 7 tot 7,5 knoop en genieten van de zon en loeren de zee af naar walvissen of dolfijnen. Op Bequia hebben we de walvissenvangst net gemist (lees het spectaculaire verhaal van June en Chris). Maar geregeld worden er ‘sperm whales’ en dolfijnen gezien met name aan de westkust van Dominica. Die zien we tijdens deze tocht helaas niet.

We laten ons anker vallen in de baai van Bourg der Saintes – Terre de Haut. We zijn op een overzees departement van Frankrijk. Maar dan lieflijker dan Martinique wat ons betreft. We klaren weer lekker snel in via de computer voor warempel 1 euro en wandelen het stadje door. Onze Nikon heeft het helaas begeven, en een fotozaak komen we hier niet tegen. We doen wat boodschappen en Enza heeft weer veel bekijks met haar trouwe houten loopfiets.

Na een winderig nachtje besluiten we Terre d’en Bas, Anse Fideling te bezoeken. Aanvankelijk willen we hier weer een wandeling starten, maar we zien eigenlijk alleen maar de onderwaterwereld. Het waait nog steeds flink, onze boot heeft de hele nacht ‘gezeild’ achter ons anker en om 7:00 uur in de ochtend, plons ik lekker wakker en maak een ontbijt voor de familie. We kijken elkaar weer eens aan, weer een bijzondere plek, wat zijn we toch bevoorrecht. Na school vertrekken we richting Baie de Marigot. Eenmaal in de baai aangekomen, bedenken we ons, bekijken de gribfiles nog eens goed en besluiten onverhoopt naar Petite Terre (35 mijl) te varen. Een kans die zich nu voordoet, welke je niet kunt laten schieten. De wind is oost, misschien nog iets meer zuidoost, dus gokken we het erop en zeilen met een heerlijke 7 knopen, weliswaar aan de wind naar deze bijzonder plek. Onderweg ziet Thijs voor de boeg op zo’n 100 meter een grote fontein, na een tweede spuit weet hij het zeker: een walvis voor de boeg. We zien nog een derde fontein en dan duikt de walvis onder. Jammer, maar wat spectaculair en spannend!

Petite Terre is een nationaal park, onbewoond, groen, beschermd door een rif, maar is lastig aan te lopen. De pilot zegt er dit over “.. depths are 12-15 feet outside the anchorage and 10-13 feet inside. Between them is a bar of dead coral with a depth of 7-9 feet. Some swell builds on the bar in normal trades. You have to decide for yourself how safe it is to go in”. Maar er is weinig N-deining, we hebben 6 feet nodig onder de kiel en de duidelijke waypoints van Chris, doen besluiten dat we er naar toe gaan.

En we worden beloond. Het is er bijzonder mooi, we zijn overtroffen door de schoonheid. Mooier dan de Tobago Cays. We liggen heerlijk rustig aan de mooring (gratis) en de zee is hier weer ‘turquoise, azure and aquamarine’, zoals de pilot omschrijft. Witte stranden en groene vegetatie. Tussen ca. 10:00 en 15:30 uur zijn er wel een tweetal charters met dagjes mensen, maar dat mag de pret niet drukken. Daarna zijn we weer ‘alleen’. Na aankomst pak ik mijn snorkel en ga meteen met Fenna op onderzoek uit. We liggen vlak naast het eilandje Terre de Haut, waar je niet aan land mag (behalve dan het ene kleine strandje om uit te rusten van het snorkelen – er nestelen hier veel vogels), maar wanneer ik daar naar toe zwem, zie ik voor me uit een haai zwemmen. Ik schik me een hoedje en vermaan Fenna snel terug naar de boot te zwemmen. Mijn hart klopt snel, dit was groot denk ik bij mezelf, maar daarna zien we ‘m niet meer. De volgende dag na school, zwemt Isis bij onze boot vandaag en opeens gilt ze, “mam, een haai, een haai onder onze boot”. Thijs springt in het water en ik loop op het dek. De – inderdaad grote vis? haai? zwemt onder onze boot vandaan richting het rif. Onze Franse buren worden gealarmeerd en zij bekijken het vanaf de boot. De twee kleine Franse jongens worden helemaal gek en willen meteen het water in, maar vaders vertrouwd het niet en probeert ze tegen te houden (bij de kleinste zonder succes). Later vertellen ze ons dat het waarschijnlijk geen haai was, maar een erg uit de kluiten gewassen Barracuda… Ik geloof het niet… we hebben ‘m allemaal niet goed genoeg gezien, maar spectaculair was het wel.

Wanneer we overdag snorkelen zien we twee grote roggen en een grote schuwe schildpad. We vinden prachtige schelpen en koraal, maar we mogen niets meenemen van hier. Enza snorkelt ondertussen mee en heeft voor het eerst echt goed een rog gezien – weliswaar van iets te dicht bij vond ze zelf. Ook de takken op het land zijn wit uitgeslagen van de wind en de zon. Prachtige plaatjes levert het op (helaas weliswaar met onze onderwatercamera). Wanneer we in de avond een wandeling maken naar de vuurtoren, lezen we een krantenbericht – beplakt in de vuurtoren – van een eerder gesignaleerde ‘petit Citron haai’ in de baai. Niet geheel ongevaarlijk. Aangezien de park ranger niet te vinden is en ons Frans is niet zo best, besluit ik bij het Franse stel nog eens navraag te doen. Ze vertellen ons dat deze haai hier inderdaad is gesignaleerd en destijds een zwemmer heeft gebeten, maar dat er vandaag een gevaarlijke rog? is gezien. Van horen zeggen… ze weten het niet zeker. In de pilot van Chris Doyle lees ik dat hij hier destijds ook een 6-foot shark heeft gezien… Dan toch? Maar goed, gezien alle opvarende van de 15 moorings en de dagjesmensen hier snorkelen, durf ik morgen toch wel weer het water in, op zoek naar de grote vis…