Säo Jorge, Velas

We zijn sinds maandag op Säo Jorge aangekomen, na een kort maar pittig tochtje (regelmatig uitschieters van 35 tot een enkele 42 knopen over dek, aan de westkant van Pico). Het werd tijd om Horta te verlaten en een nieuw eiland te verkennen. Aangekomen in Velas, worden we allervriendelijkst ontvangen door de havenmeester. Hij vangt onze lijntjes op en we liggen met een 4-tal zeilboten in deze beschutte marina onder een enorme rotswand, waaronder de Mathiba en Job.

Het is een idyllisch dorpje met prachtige vergezichten. Alle inwoners hebben hier een 1e klas uitzicht op de oceaan. Eigenlijk kan iedereen hier in zijn tuin walvissen spotten. Job lag hier toen we aankwamen, maar is gisteren toch vertrokken van de Azoren. Er stond nog een enorme zee, met flinke wind, maar hij was vastbesloten. Eenmaal de ‘hoek’ om, bleken de golven en wind van achteren te komen en was het wel te doen – vertelde hij later via de SSB aan Tarpan. De Tarpan en Zwitser Sterre arriveerden gistermiddag ook in de haven.

Vandaag gingen we samen met Bram, Anja, Jacques en Akke op pad. Prachtig weer, een echt schoolreisje, met een gehuurde bus, zoals er ook op de schoolkalender gepland staat. We rijden eerst naar de meest westelijke punt van het eiland met een oude vuurtoren en bezoeken later op de dag een kaasfabriek (al kunnen we helaas niet in de fabriek rondkijken, maar mogen we achter een glaswand het gehele proces bekijken en daarna de locale kaas kopen) en maken een fantastische wandeling van Faja dos Cubres naar Caldeira de Santo Cristo. De meiden hebben niet de beste loopbenen vandaag en Enza heeft echt pijn onder haar voeten, dus neem ik haar op de schouders. Continue met uitzicht op de oceaan en klimmen over zand- en rotsachtige paden naar een afgelegen dorpje. We lopen onder enorme steile rotswanden, ze rijzen op uit de zee, zo’n 700 meter hoog. Gelukkig hebben we een picknick in de tas, want er is niets te krijgen onderweg. Op de terugweg zien we dan toch nog een klein cafe, waar we koffie bestellen.

Het landschap is prachtig glooiend. Veel weilanden waar bonte- en bruine koeien heerlijk grazen. Soms een ezel of een geit. De weilanden zijn afgezet met gestapelde lavastenen en Hortensia struiken. Het is allemaal goed onderhouden, nergens afval of rotzooi en omdat er nauwelijks bewegwijzering is, is het allemaal heel puur. We genieten van de heerlijke dag en borrelen bij de Mathiba nog even na. Morgen vertrekken we naar Terceira, ons derde eiland. Een tochtje van 50 mijl.