Olhão Beaches

Na een paar heerlijke relaxte dagen op Ilha da Culatra is het tijd om weer te vertrekken. Het kriebelt weer. Het verrassingsbezoek van Oma Mia was echt een enorme verrassing, maar helaas van korte duur. Ons verrassen was het doel, de verjaardag van Isis de aanleiding, maar de vlucht terug naar Nederland moest gehaald worden. Dus na een kort bezoek tijdens het feest, terug naar het pension en de volgende ochtend na een kopje koffie aan boord nemen we afscheid van Mia en vullen we de rest van de dag op het heerlijk strand. Ilha da Culatra is maar een paar uur varen van Vilamoura of Albufeira, en slecht een 15 minuten van Faro, maar het is echt volledig anders.De Algarve zijn erg mooi en bevallen ons prima, maar het contrast tussen drukke grote steden met veel massatoerisme, broodje frikandel en Nederlandse pannekoeken is erg groot met Ihla da Culatra. Op dit eiland zijn geen verharde wegen, alleen wandelpaden en alle bebouwing is laagbouw. Overwegend wonen er vissers en er zijn een aantal restaurants voor de dagtoeristen. Verder niks, ja.. behalve dan die paar boten van buitenlanders die hier jaren geleden hun boot de lagune op zijn gevaren met springtij en nooit meer zijn vertrokken. Het heeft iets weg van een Waddeneiland, daar voelen we ons ook altijd erg relaxed en ver weg van de vaste wal, maar hier is het een veel groter contrast.

Vandaag nemen we ook afscheid van Opa Jacques. Hij is in Albufeira opgestapt en al een tijd mee op pad. We hadden hem graag wat meer vaaruren gegeven, maar de verjaardag van Isis heeft de planning hiervan geblokkeerd. Wij gaan door en hij blijft nog even bij Frits en Ineke voordat ook hij naar Nederland terug gaat.

Feitelijk zouden we in 1 ruk kunnen oversteken naar Rabat in Marokko, maar onze pet staat er nog niet naar. Het weer is niet optimaal, en als we een dagje doorvaren kunnen we eindelijk Bas en Marieke met de kids weer zien. Ze wonen bij ons in het dorp (niet het varende dorp van boten, maar het dorp waar ‘het huis met het dak erop staat’, zoals Enza het zo mooi omschreef toen ze heimwee had naar Heusden of ‘het witte huis’ als Liedewij het huis in Heusden bedoeld. De kids zitten vanaf dat ze 3 maanden oud zijn samen op hetzelfde kinderdagverblijf, en nu op dezelfde school, en zijn echte hartsvriendinnen. Dus die kans kunnen we niet laten schieten en vertrekken we naar Vila Real.

Onderweg schiet met een grote knal de genua van zijn val en schuift langzaam over de voorstag naar beneden. Er is even onduidelijkheid wat er nu mis is en hoe we het moeten oplossen, want de boel klappert behoorlijk en we zitten op volle zee (en we zeilden zo heerlijk…). Maar al snel hebben we het zeil vastgesjord op het voordek liggen en kijken we naar een heel kaal voorstagje, daar zit immers normaal een hele genua omheen gerold. Gisteren hebben we ook al een scheur opgelopen in het blad van de windvaan, dus het gezegde ‘alles gaat kapot’ begint nu ook bij ons vormen te krijgen.

Thijs